Δευτέρα πρωΐ. Όχι και πολύ πρωΐ! Κατευθύνομαι στο πάρκο-γυμναστήριο για το αναγκαίο τρέξιμο. Λίγο μετά την είσοδο μια ευχάριστη έκπληξη. Ένα νεαρό κορίτσι με ελάχιστα μέσα δίνει μια μικρή παράσταση. Θα την ονομάσω “τ΄ αδικημένα παπούτσια” και θα καταλάβετε γιατί.
Σε ένα σχοινάκι έχει κρεμάσει ένα χαρτόνι, έχει “ζωγραφίσει” πάνω τη λέξη παπούτσια και μια συλλογή από γυναικεία παπούτσια. Παραδίπλα σε ένα δέντρο έχει κρεμάσει ένα μπλέ ζευγάρι και στο χέρι της κρατάει ένα ξεχαρβαλωμένο παπούτσι που η σόλα αποχωρίζεται το κυρίως σώμα. Το κρατάει και το κουνάει με τέτοιο τρόπο που νομίζεις ότι είναι ένα ζωάκι που ανοιγοκλείνει το στόμα του. Και μάλιστα πεινασμένο γιατί το κορίτσι βγάζει από τη τσέπη του πετραδάκια-σπόρους και μου τα προσφέρει για να το ταΐσω.
Με ελάχιστα μέσα και υλικά με έκανε να σκεφτώ τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν πολλοί συνάνθρωποί μας, που αυτή την περίοδο είναι ακόμα μεγαλύτερες. Μεταξύ αυτών και οι καλλιτέχνες, μια και τα θέατρα και όλοι οι καλλιτεχνικοί χώροι είναι κλειστοί και η στήριξη που τους παρέχεται είναι ελάχιστη έως και ανύπαρκτη. Και αναρωτιέσαι για το ακατανόητο κάποιων μέτρων που σου επιτρέπουν να μπαίνεις στα καταστήματα για να αγοράσεις ρούχα και καλλυντικά και σου απαγορεύουν να δεις μια θεατρική παράσταση ή έστω να επισκεφτείς έναν ανοικτό αρχαιολογικό χώρο…
Όμως η επιθυμία για καλλιτεχνική δημιουργία και επικοινωνία με τους άλλους παραμένει ισχυρή, γι’ αυτό και το νεαρό κορίτσι έψαξε να βρεί ένα φιλόξενο χώρο να δώσει τη μικρή της παράσταση. Και το πάρκο μας γενναιόδωρο της προσέφερε το σκηνικό να εκφραστεί. Και σε μας τους επισκέπτες μια ολιγόλεπτη διαφορετική απόλαυση.
Εννοείται ότι εσείς μπορείτε να δώσετε άλλο τίτλο στην performance και άλλη ερμηνεία.
Μας το εστειλε η φίλη της σελίδας μας μας η Ελένη.