Στις 28 Μαΐου του 2013 ξεκίνησε μια ειρηνική διαμαρτυρία στο Gezi Parki στη Κωνσταντινούπολη, στην Πλατεία Ταξίμ, κατά της ανάπλασης του πάρκου και της δημιουργίας εμπορικού κέντρου. Θυμόμαστε όλοι τι ακολούθησε, με πόση βία η αστυνομία αντιμετώπισε τους διαδηλωτές, πώς εξαπλώθηκε η εξέγερση.
Έξι χρόνια μετά, το πάρκο Γκεζί έχει αρκετά αλλάξει. Δεν έγινε εμπορικό κέντρο, όμως ένα μέρος του έχει δοθεί για νέα κτίσματα φαραωνικού τύπου.
Παρ όλα αυτά παραμένει ένα πάρκο ανοιχτό ,καθαρό και πολύβουο. Χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα περνάνε από την πλατεία Ταξίμ και συνεχίζουν ανενόχλητοι την πορεία τους μέσα στο πάρκο. Χωρίς κάγκελα, χωρίς εμπόδια, χωρίς παρουσία αστυνομίας. Άνθρωποί χαλαροί, κάθονται στο γρασίδι παρέες-παρέες και μιλάνε. Κοιμούνται και παίζουν. Τρώνε ενίοτε, κάτι που αγαπάνε πολύ οι Τούρκοι, όπως αγαπάνε και τις γάτες που υπάρχουν παντού.
Η παιδική χαρά ανοιχτή, χωρίς περίφραξη, με ζηλευτά παιχνίδια και χαλαρά, χαρούμενα παιδάκια.
Όλα τα πάρκα στην Κωνσταντινούπολη είναι έτσι. Φιλικά και προσβάσιμα. Πολλοί ψήνουν και τρώνε. Επιτρέπεται.
Υπάρχει ένα αστείο που λένε μεταξύ τους. Αν ένας Τούρκος βρει λίγα εκατοστά γρασιδιού, θα βάλει κάτι να ψήσει…
Σκέφτομαι και το δικό μας αστείο. Αν ένας Έλληνας βρει λίγο εκατοστά γρασιδιού, θα το απαξιώσει, θα το περιφράξει, θα το τσιμεντώσει και θα το “αξιοποιήσει”. Επιτρέπεται.
