Την Τετάρτη πηγα να τρέξω στο Πεδίο του Αρεως. Ηταν μια πανέμορφη ηλιόλουστη μέρα. Αυτό που λέμε “χαρά θεού”. Στο Πάρκο, ως συνήθως, λίγοι επισκέπτες. Κάποιοι δρομείς, οι ιδιοκτήτες σκυλιών, λίγοι συνταξιούχοι στην Γαρδένια. Και ξαφνικά φτάνονταςστο αγαλμα της Αθηνάς, είδα κόσμο και ιδιαίτερα οικογένειες και παιδιά. Πραγματική όαση ζωής σε ένα έρημο Πάρκο. Πλησίασα να ρωτήσω αν ήταν κάποιο νηπιαγωγείο ή άλλη εκδήλωση. Ειδα οικογένειες να καθονται στο γρασίδι, πάνω σε ένα τραπεζομάντηλο με κάποιο κολατσό και παιχνίδια. Μου θύμισε τόσο πολύ πρωτομαγιάτικες εξόδους με την οικογένειά μου στην εξοχή, όταν ήμουν μικρός! Αυτό που τόσο σπάνια βλέπουμε πια.Ρώτησα μια παρέα. Ηταν μια οικογένεια Κούρδοι από την Συρία. Γελαστοί, χαρούμενοι, χαιρόντουσαν με τα παιδιά τους. Τους ρώτησα πως περνάνε. Ευχαρίστησαν τους Ελληνες που τους δέχτηκαν στην χώρα τους. Μου είπαν τα ονόματά τους, όλο χαμόγελο και ευγένεια.Από καρδιάς ευχαριστώ τους Σάγκελ, Ρουκάτ, Σαν, Αβίν, Ισάια, Θίβα που φώτισαν το Πάρκο μας. Που μου θύμισαν ότι τις χαρές της φύσης τις απολαμβάνεις από κοντά και όχι μόνο από κάποια καφετερία. Κάτι που φαίνεται οι Αθηναίοι συχνά το ξεχνάμε…