Το Πεδίον του Αρεως για τους περισσότερους κατοίκους της Αθήνας είναι το μεγαλύτερο πάρκο της πρωτεύουσας, για μένα όμως ήταν το πάρκο της γειτονιάς μου. Εκεί μαζευόμασταν τα τσούρμα από Εξάρχεια, Πολύγωνο, Γκύζη και Κυψέλη και ξεδίναμε. Στην τσουλήθρα της μεγάλης παιδικής χαράς είχα σπάσει τεσσάρων χρονών το πόδι μου. Κάταγμα. Τι κλάμα είχα ρίξει!Αργότερα, όταν ήμουν στο δημοτικό, ξαπλώναμε με τη φίλη μου την Κατερίνα στο γκαζόν, λέγαμε τις ανοησίες μας, τραγουδούσαμε, κάναμε κατακόρυφο και ρόδα και έπειτα παίρναμε ένα κωκ ή τοστ από το περίπτερο του πάρκου. Κάπου εκεί, πίσω από τα παγκάκια που κάθονταν οι ηλικιωμένοι ταβλαδόροι, βολόδερνε και ο άντρας μου ως παιδί κι αυτό αλλά μεγαλύτερο και πιο άτακτο από μένα. Γέμιζε σακουλάκια με νερό ο αδιόρθωτος και τα πέταγε πάνω στο τάβλι καταβρέχοντάς τους. Δεν τον γνώριζα τότε, ευτυχώς!
Στα δώδεκα, περνούσα μέσα από τους ήσυχους καταπράσινους δρόμους του για να πάω στον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο και να κάνω κολύμβηση και στίβο (πολύ μεγαλύτερη και πινγκ πονγκ). Κάμποσες φορές είχα την τύχη, μάλλον ατυχία ήταν, να πετύχω και κανέναν από τους γνωστούς επιδειξίες που σου φλάσαραν τη γύμνια τους. Όλα μες στο πρόγραμμα.
Στο Λύκειο και πιο μετά πήγαινα για τρέξιμο με την άλλη φίλη μου, τη Μαργαρίτα. Κάναμε δυο γύρους, είκοσι κοιλιακούς αγκομαχώντας και τη βγάζαμε στο παγκάκι τρώγοντας τα διπλά από όσα είχαμε χάσει σε θερμίδες. Δεν μεριμνούσαμε προφανώς για τη σιλουέτα μας όσο για την ψυχοθεραπεία της υπόθεσης. Τρέχαμε, τρώγαμε και κουβεντιάζαμε. Τι καλύτερο από αυτό;
Πανελλήνιες, διαβάσματα, Πανεπιστήμιο, δουλειά, μεταπτυχιακό και το πάρκο…εκεί. Πήγαινα όποτε μπορούσα. Παρολίγον να παντρευόμουν στον Άγιο Χαράλαμπο, μία από τις πανέμορφες εκκλησίες του πάρκου, αλλά τελικά μας κέρδισε το νησί. Ναι! Τον άτακτο και αδιόρθωτο με τα μπουγέλα πήρα! Δεν το μετάνιωσα ως τώρα, δεκαεπτάμιση χρόνια μετά. Όταν ήρθε το παιδί…κι αυτό εκεί στο πάρκο την έβγαζε…καροτσάδα. Θυμάμαι έριχνε κάτι εκπληκτικούς ύπνους. Νανουριζόταν από τους ήχους των πουλιών πάνω στα δέντρα. Μετά, μπήκε η παιδική χαρά στη ζωή μας, γεμάτη κόσμο σε σημείο να φοβάσαι ότι θα φύγεις για το σπίτι με άλλο παιδί. Άρχισε να περπατάει και να κυνηγά στη μεγάλη πλατεία τα περιστέρια. Κάπου εκεί και οι Πακιστανοί που έπαιζαν κρίκετ, τα παιδιά που έπαιζαν ποδόσφαιρο ή έκαναν ποδήλατο. Όλοι μια παρέα.
Α, να μην ξεχνάμε και τις εκπληκτικές εκθέσεις βιβλίου! Δεν είχα χάσει ούτε μία. Και τον καφέ στο Green Park! Και τις διαδηλώσεις με τα πανώ! Πόσα να θυμηθώ πια!
Δεν άργησε η μετακόμιση σε άλλη περιοχή και γειτονιά που όμως δεν διέθετε ένα τέτοιο πάρκο, να συγκεντρώνει τις αναμνήσεις μιας ζωής…και οι άνθρωποι δεν χαμογελάνε και δεν χαιρετάνε στο δρόμο ακόμα και τους αγνώστους όπως κάναμε τότε. Εγώ πάντως το κρατώ ως συνήθεια κι ας με κοιτάνε σαν να είμαι τρελή. Αυτοί δεν ξέρουν ότι το πάρκο των παιδικών μου χρόνων το κουβαλάω μέσα μου.
—————
Το κείμενο της φίλης Ιφιγένειας, αναδημοσιεύεται, με την άδειά της, από την πολύ όμορφη σελίδα Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΥΓΩΝΟ-ΤΟΥΡΚΟΒΟΥΝΙΑ-ΓΚΥΖΗ