Τα Αστικά Πάρκα, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες των πόλεων, υπάρχουν για να δώσουν πρόσβαση στους κατοίκους των πόλεων στο φυσικό περιβάλλον και σε ανοιχτούς χώρους, τους οποίους τόσο πολύ τους στερούνται. Για να περπατήσουν χαλαρά, να βρεθούν μέσα στην φύση, να απολαύσουν το πράσινο, χωρίς εμπόδια, χωρίς φράκτες, χωρίς τσιμέντα. Για να δείξουν στα παιδιά τους ότι το μπετόν, οι τοίχοι, οι τεράστιοι δρόμοι, οι πολυκατοικίες δεν είναι το «κανονικό». Οτι υπάρχει μια διαφορετική ζωή κοντά στην φύση, το χώμα, το πράσινο, την ησυχία. Οτι διασκέδαση δεν είναι μόνο τα Mall και οι καταναλωτικές αγορές, αλλά υπάρχει και η απόλαυση της φύσης μόνος ή με παρέα. Οτι παιχνίδια δεν ειναι μόνο το video games, αλλά και το τρέξιμο, το ποδήλατο, η μπάλα μέσα στην φύση, στο πράσινο, στο χώμα.
Ομορφα πάρκα είναι αυτά που η φύση κυριαρχεί. Το έδαφος καλοδέχεται την βροχή. Οι δρόμοι είναι κυρίως χωμάτινοι ή έστω με χαλίκι. Το τσιμέντο ή η άσφαλτος, όπου υπάρχει, είναι τα απολύτως απαραίτητα.
Οι δραστηριότητες μέσα στο πάρκο οφείλουν να υπάρχουν μόνο για να υπηρετούν την έννοια του Πάρκου,
Δυστυχώς το Πεδίο του Άρεως παρόλο που έχει όλα τα στοιχεία Αστικού Πάρκου, μετά από μια περίοδο εγκατάλειψης τώρα βρίσκεται σε μια πολιορκία από θεσμούς και συμφέροντα, τα οποία βλέπουν το Πάρκο σαν «άδειο χώρο» για εκμετάλλευση.
Η «Ανάπλαση» προ δεκαετίας, παρόλες τις αρκετές αμφισβητούμενες επιλογές της (π.χ. οι μαρμάρινοι κυβόλιθοι), ξήλωσε το τσιμέντο και τη άσφαλτο σε πολλά σημεία και επανέφερε το πράσινο. Ειδικά η επάνω, ασφάλτινη τότε, πλατεία μετατράπηκε σε γκαζόν. Στο προαύλιο του κτιρίου του ΑΛΣΟΥΣ η άσφαλτος ξηλώθηκε και μετατράπηκε σε γκαζόν και χώμα, πάνω στο οποίο θα λειτουργούσε το αναψυκτήριο για επισκέπτες και γονείς που θα έβλεπαν τα παιδιά τους να παίζουν στην μεγάλη πλατεία. Ήταν ένα όμορφο και αναζωογονητικό για το Πάρκο σχέδιο.
Η παταγώδης αποτυχία της Περιφέρειας επί Σγουρού και επί Δούρου να ασχοληθούν συστηματικά με το Πάρκο, το οδήγησε σε μαρασμό, και το μετέτρεψε σε έναν αφιλόξενο χώρο απομονωμένο από τους κατοίκους. Η μεταφορά της πιάτσας ναρκωτικών στον χώρο του ήταν το τελικό χτύπημα.
Η συνέχεια είναι η γνωστή. Μετά από πολλούς αγώνες μας, με την δυναμική συμμετοχή των κατοίκων, απομακρύνθηκε η πιάτσα ναρκωτικών. Όμως αντί για την προώθηση της έννοιας του Πάρκου ως φυσικού περιβάλλοντος τοποθετήθηκαν τσιμέντα και φράκτες. Φυσικά αυθαίρετα. Εκεί που πριν δεν επιτρεπόταν το τσιμέντο για να φτιαχτούν μπασκέτες, έκαναν στραβά μάτια στην τσιμεντοποίηση για την δημιουργία νυχτερινού κέντρου και συναυλιακού χώρου! Από το ζητούμενο «να έρθει κόσμος στο Πάρκο», έμεινε το «να έρθει κόσμος» και έφυγε «το πάρκο». Εφτασαν μάλιστα στο σημείο, επί Δούρου, με τον υπαρχηγό της Καραμάνο, να επεκτείνουν τον χώρο που είχε ενοικιαστεί σαν προαύλιο για το «αναψυκτήριο ΑΛΣΟΣ» τσιμεντώνοντας άλλα 500 μέτρα γκαζόν και χώμα για να εξυπηρετήσουν τον ενοικιαστή του ΑΛΣΟΥΣ ώστε να αυξήσει τις θέσεις του συναυλιακού χώρου σε πάνω από 2.000!
Η άλλη αποτυχημένη συνταγή των «πανηγυριών» της Περιφέρειας επί Ρ. Δούρου, δυο φορές τον χρόνο για ενάμιση μήνα τη φορά, δυστυχώς συνεχίζεται και επί Γ. Πατούλη.
Το Πάρκο γίνεται αγορά μικροπωλητών, γίνεται θορυβώδες και ενοχλητικό για τους φίλους του. Δραστηριότητες όπως ο χαλαρός περίπατος, η επαφή με την φύση, το τρέξιμο στους δρόμους του δυσκολεύει.
Πολλοί κάτοικοι, μετά την σκοτεινή περίοδο της πιάτσας ναρκωτικών, δεν ονειρεύονται πλέον το Πεδίο του Άρεως σαν «πάρκο». Η προσπάθειά τους, και δεν πρέπει να τους αδικήσουμε, περιορίζεται μόνο στο να απομακρυνθούν τα υπολείμματα της πιάτσας ναρκωτικών από την γειτονιά τους. Εναντι κάθε τιμήματος, ακόμη και σε βάρος του Πάρκου.
Ο δήμαρχος Αθήνας διεκδικεί το Πεδίο του Άρεως. Η Περιφέρεια δεν το δίνει. Κανενας από τους δύο όμως δεν έχει παρουσιάσει ένα συγκεκριμένο σχέδιο για το πως το Πάρκο θα παίξει τον ρολο του σαν Αστικό Πάρκο, την φύση μέσα στην πόλη.
Εμάς είναι το όραμά μας και δεν θα το εγκαταλείψουμε.