Το Πεδίο του Άρεως είναι ένας από τους ελάχιστους ελεύθερους χώρους πρασίνου που υπάρχουν στην Αθήνα. Η πόλη μας έχει την χειρότερη αναλογία πράσινων ελεύθερων χώρων ανά κάτοικο από όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και από τις περισσότερες πόλεις του κόσμου. Η εμπορευματοποίηση του Πεδίου του Άρεως και η κατάληψη – ιδιωτικοποίηση του ενός τρίτου της έκτασής του, για τρεις μήνες το χρόνο, είναι πάρα πολύ για να το αντέξει ο επισκέπτης του Πάρκου.
Σε αυτό τα τρίμηνο καταλύεται κάθε έννοια του Πεδίου του Άρεως ως ελεύθερου χώρου πρασίνου, αφιερωμένου στον περίπατο, την αναψυχή, την ψυχαγωγία, την κοινωνική συναναστροφή, το παιχνίδι, τον ήπιο ερασιτεχνικό αθλητισμό, τις περιορισμένες μη εμπορικές πολιτιστικές εκδηλώσεις και γενικά τις ελεύθερες κοινόχρηστες δραστηριότητες. Εμπορικές εκδηλώσεις «πυροτεχνήματα», δεν συνηθίζουν το κάτοικο στην επίσκεψη στο Πάρκο, αλλά τον καθιστούν καταναλωτή και απλό πελάτη του Παζαριού για λίγες ώρες.
Καθοριστική είναι και η απόφαση του Σ.Τ.Ε. (1265/2005), βασισμένη στην υποχρέωση αυξημένης προστασίας του Πεδίου του Άρεως ως άλσους και λόγο των υπαρχόντων σε αυτό μνημείων, η οποία επικυρώνει την απόφαση του τότε Νομαρχιακού Συμβουλίου για τέλεση παζαριών όχι μέσα στο Πάρκο αλλά μόνο στην πλατεία Πρωτομαγιάς.
Παρ’ όλα τα ανωτέρω η «ειδική» στην διαχείριση πάρκων Περιφέρεια Αττικής, επιμένει στην τέτοιας μορφής «αξιοποίηση» του Πεδίου του Άρεως.