Μια ακόμη νίκη στους αγώνες μας για το Πεδίο του Άρεως.

Το δικαστήριο έκρινε ότι η εν λόγω μελέτη μη νομίμως εγκρίθηκε χωρίς να έχει τηρηθεί η διαδικασία του περιβαλλοντικού προελέγχου, ώστε να διαπιστωθεί αν έπρεπε να συνταχθεί Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, και, πάντως, χωρίς να εξετασθεί αν πρόκειται για «έργο αστικής ανάπτυξης» κατά την έννοια της Οδηγίας 2011/92/ΕΕ, υπαγόμενο σε περιβαλλοντική εκτίμηση ενόψει της επιβάρυνσης που συνεπάγεται σε έναν από τους ελάχιστους χώρους αναψυχής της πρωτεύουσας που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και έχει υπερτοπική σημασία. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην απόφαση, η τήρηση μιας τουλάχιστον εκ των ανωτέρω διαδικασιών ήταν «επιβεβλημένη», καθώς με τη διαχειριστική μελέτη επιτρέπεται, ως συμβατή με το δασικό και κοινόχρηστο χαρακτήρα του Πεδίου του Άρεως, «η μη υπαχθείσα σε περιβαλλοντική αδειοδότηση λειτουργία ανοικτού υπαίθριου θεάτρου 2.000 περίπου θέσεων, δηλαδή δραστηριότητας που συνεπάγεται σημαντικές οχλήσεις για τους περίοικους».

Η απόφαση αποδίδει επίσης ιδιαίτερη σημασία και στην εν κρυπτώ διαδικασία που ακολουθήθηκε από τη διοίκηση, δηλαδή στην παράλειψη κάθε διαβούλευσης με το ενδιαφερόμενο κοινό, όπως επιβάλλεται από τη Σύμβαση Άαρχους κατά την εκπόνηση σχεδίων με σημαντικές επιπτώσεις στο περιβάλλον.

Περαιτέρω, το δικαστήριο επεσήμανε ότι ο έλεγχος της συμβατότητας κάθε κατασκευής ή εγκατάστασης μέσα σε άλση ή πάρκα πρέπει να «διενεργείται τόσο κατά το στάδιο της χορήγησης, κατά περίπτωση, οικοδομικών αδειών, αδειών εγκατάστασης, ίδρυσης και λειτουργίας, όσο και κατά το στάδιο έγκρισης της οικείας διαχειριστικής μελέτης. […] Συνεπώς, το αρμόδιο όργανο για την έγκριση της διαχειριστικής μελέτης, προκειμένου να εγκρίνει την εκτέλεση εργασιών ή τη χωροθέτηση συγκεκριμένης δραστηριότητας σε πάρκο ή άλσος, όπως είναι η λειτουργία δημοσίων θεαμάτων και θεάτρου και καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, ως χώρων συνάθροισης κοινού, δηλαδή δραστηριοτήτων οι οποίες από απόψεως πολεοδομικής λειτουργίας και συνεπειών στη φυσιογνωμία της περιοχής και του κοινόχρηστου άλσους ή πάρκου διαφέρουν ουσιωδώς από τις δραστηριότητες ήπιας αναψυχής, οφείλει να ελέγξει, κατά πόσον οι χρήσεις αυτές συμβιβάζονται προς τον χαρακτήρα του συγκεκριμένου πάρκου ή άλσους, εφόσον, ιδίως, δεν έχει προηγηθεί τέτοιος έλεγχος κατά τα προγενέστερα στάδια της αδειοδοτήσεως».

Τον ανωτέρω έλεγχο παρέλειψε να διενεργήσει η αρμόδια Διεύθυνση Δασών Αθηνών, η οποία υπέλαβε εσφαλμένα ότι:

Α) εκφεύγει της αρμοδιότητάς της να κρίνει «ποια είναι τα δημόσια θεάματα και ποιες είναι οι επιτρεπτές εγκαταστάσεις δημοσίων θεαμάτων» εντός των δασικού χαρακτήρα κοινοχρήστων του Πεδίου του Άρεως.

Β) ο περιβάλλων χώρος του θεάτρου ΑΛΣΟΣ έχει μετατραπεί βάσει της ΠΥΣ 102/1971 (που επέχει τάχα θέση «ισχύοντος ρυμοτομικού σχεδίου») σε χώρο δημοσίων θεαμάτων, αυτοτελή και ξεχωριστό, ως προς τις επιτρεπόμενες χρήσεις του, από το υπόλοιπο Πεδίο του Άρεως.

Από τις κρίσεις αυτές του δικαστηρίου εύλογα συνάγεται ότι κάθε συνέχιση της λειτουργίας του περιβάλλοντος χώρου του θεάτρου ΑΛΣΟΥΣ ως χώρου δημοσίων θεαμάτων είναι καταφανώς παράνομη, δεδομένου ότι δεν έχει ελεγχθεί αρμοδίως η συμβατότητα της συγκεκριμένης χρήσης με τον κοινόχρηστο δασικό χαρακτήρα του Πεδίου του Άρεως αλλά ούτε και η νομιμότητά της αφού το υπαίθριο αυτό θέατρο, δυναμικότητας σήμερα 2.500 περίπου θεατών, ουδέποτε αδειοδοτήθηκε περιβαλλοντικά.

Τέλος, σε σχέση με το GREEN PARK, το δικαστήριο επικαλείται την προηγούμενη απόφασή του 2568/1981, κατά την οποία οι εγκαταστάσεις του που έγιναν «σε χρόνο μεταγενέστερο της διαμορφώσεως του κοινοχρήστου Πεδίου του Άρεως, προκάλεσαν ουσιώδη μεταβολή του προορισμού του καταλαμβανομένου από αυτές χώρου και αναιρούν την κοινή χρήση, καθώς παρεμποδίζουν την άνετη προσπέλαση στο Πεδίο του Άρεως με κατασκευασθέν κλειστό περίφραγμα».

Εκτενέστερη ανάλυση της απόφασης του ΣτΕ θα την βρείτε στο έγκριτο νομικό ηλεκτρονικό περιοδικό «Νόμος και Φύση»