ΣΥΝΕΧΕΙΑ από το Μέρος ΣΤ (ως το 1960)
Μετά το 1960 η ιστορία παύει να είναι “ιστορία”. Ειναι μνήμες, εμπειρίες της ζωής μας, ευχάριστες, δυσάρεστες αλλά πάντα αναντικατάστατες, γιατί είναι η ίδια η ζωή μας.
Ο φίλος της σελίδας ΘΚ μας κάνει έναν περίπατο στην ζωή του, πάντα σε σχέση με το Πεδίο του Άρεως. Άλλοτε από πιο κοντά, άλλοτε από πιο μακρυά, το Πάρκο μας ήταν πάντα παρόν στην ζωή του.
Μια προσωπική μαρτυρία σε τρίτο ενικό για πως βίωσε το Πάρκο μας σαν παιδί και σαν πατέρας την χρυσή εποχή του, λίγο πριν το ’60 μέχρι περίπου τα μισά της δεκαετίας του ’80.
“Ήταν 1958. Ένα δίχρονο παιδάκι βαφτίζεται στους Αγ. Ταξιάρχες στο Πεδίο του Άρεως. Το Πάρκο είναι καταπράσινο, πεντακάθαρό και γεμάτο από επισκέπτες που απολαμβάνουν τις χάρες του, ξεφεύγοντας από την καθημερινότητα της πόλης.
Την δεκαετία του ’60, το παιδί αυτό ερχόμενο από τα Εξάρχεια, στην αρχή με τους γονείς του και κατοπινά μόνο του, βρισκει καταφύγιο για παιχνίδι, εξερεύνηση, ποδηλατάδα και ονειροπόληση σε όλο το Πάρκο. Παιχνίδι στις παιδικές χαρές και ποδόσφαιρο στον ανοιχτό χώρο μπροστά ατο άγαλμα της “κουλοχέρας” Αθηνάς (χωρίς τον ελαιώνα που τοποθέτησε αργότερα η ανάπλαση). Με κυνηγητό με τους φύλακες, γιατί τότε το ποδόσφαιρο ήταν απαγορευμένο μεσα στο Πάρκο. Εξερεύνηση με παρέα τον αδερφό του και άλλα παιδιά μέσα στα μυστηριώδη για αυτούς παρτέρια πρασίνου και στον χώρο των Πλατανιών με τα πολλά μικρά ρυάκια (παιχνίδι και κατασκευές με λάσπη και νερό).
Στο άγαλμα του Κωνσταντίνου
Ονειροπόληση στα παγκάκια των αλεών, παρατήρηση και χάζεμα σε έντομα και ζώα που ζούν στο χώμα, στα φυτά και πάνω στα δένδρα. Φυσικά και η εξάσκηση για ισορροπία στο ποδήλατο. Ποδηλατάδα λοιπόν στην πλατεία της “Γαρδένιας” με τα δύο περίπτερα για να αγοράσουνε παγωτό ή αναψυκτικό και να το απολαύσουν βλέποντας το συντριβάνι στο κέντρο της.
Ποδηλατάδα στην πλατεία μπροστά στο Άλσος
Μερικά βράδυα του καλοκαιριού έξοδος, πάλι στο φιλόξενο Πάρκο, με τους γονείς για παγωτό και διασκέδαση στα αναψυκτήρια “Αλσος” (Οικονομίδης) και “Γκριν Πάρκ” (Ομηρος Αθηναίος), στον χώρο ανάμεσα στο σημερινό κτίριο και το άγαλμα του Κωνσταντίνου. Μια-δυο φορές, μέσα στο καλοκαίρι, οικογενειακή εξοδος για το Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη και το Θεατρο Χατζίσκου.
Μέχρι το 1970, στον έφηβο πια μένει η απορία της ύπαρξης και γειτνίασης με τον χώρο του πάρκου μας, ενός στρατοπέδου με συρματοπλέγματα και φρουρούς. Ευτυχώς σε σύντομο διάστημα τα κτίσματα φεύγουν και ο χώρος (δίπλα από την έξοδο της υπόγειας διάβασης μέχρι τα φυτώριο) παραδίδεται στο Πάρκο ως χώρος πρασίνου και ανάπαυσης.
Στη δεκαετία του ’70, έφηβος και νέος πια, χαίρεται το Πεδίο του Άρεως αλλιώς. Ποδόσφαιρο στην “Αλάνα” (τώρα πλατεία Πρωτομαγιάς), χωμάτινο γήπεδο στα ανατολικά του πάρκου, ως την, χωρίς υπογειοποίηση, οδό Μουστοξύδη που περνούσε μπροστά από τη σχολή Ευελπίδων, με το άγαλμα του Εύελπι στη μια πλευρά τρυπημένο από τις σφαίρες των “Δεκεμβριανών”. Ξεκινά τα πρώτα φλερτ και ερωτικούς περιπάτους με κορίτσια στην απομόνωση και την ησυχία του καταπράσινου Πάρκου. Βρισκόμαστε στην χούντα. Ηταν χρονιές έντονης πολιτικοποίησης με κρυφές και “παράνομες” συναντήσεις με “καθοδηγητές” στο απόμερο και φιλικό Πάρκο.
Πτώση της χούντας και οι επισκέψεις στο Πάρκο αραιώνουν. Μόνο τρέξιμο και αθλητικές ασκήσεις λόγω εντονων πολιτικών ασχολιών. Ευχάριστοι ερωτικοί περίπατοι με την κατοπινή σύντροφο τςη ζωής του για ξενιασιά. ξεκούραση και αναψυχή. Την ίδια εποχή, μικρά κυριακάτικα πικ-νικ με φίλους, όπως έκαναν και πολλοί άλλοι επισκέπτες του Πάρκου.
Στην δεκαετία του ’80, νέος άνδρας πια και πατέρας, χαίρεται το Πεδίο του Άρεως με τα παιδιά του. Κάποιες νύχτες του ’81 το Πάρκο τον φιλοξενεί με φίλους και γείτονες μετά τον σεισμό του Φεβρουαρίου. Εκεί βρίσκουν καταφύγιο κάτοικοι από τις όμορες γειτονιές αλλά και άλλα σημεία της Αθήνας. Αρχίζουν οι πρώτοι περίπατοι των παιδιών του στα γνωστά μέρη του Πάρκου. Στις παιδικές χαρές, στην πλατεία της “Γαρδένιας”, κυνηγάνε περιστέρια στο γρασίδι του συντριβανιού. Μαθαίνουν ποδήλατο και βολτάρουν σε όλες τις διαδρομές του. Παίζουν ποδόσφαιρο, ελεύθερα πια, στον ανοιχτό χώρο μπροστά στο “Αλσος”.
Το Πεδίο του Άρεως, βρίσκεται πάντα εκεί, ανοιχτό όλο το 24ωρο, για να τους υποδεχθεί, πράσινο, δροσερό και καθαρό για αναψυχή, ξεκούραση, παιχνίδι, άθληση, συνεύρεση, ησυχία και ότι άλλο μπορεί να προσφερει ένας ελεύθερος χώρος πρασίνου μέσα στην πόλη, για όλες τις γειτονιές.
Τα πάθη του χώρου, από την δεκαετία του ’90 και μετά, παρέμεναν ακόμη κρυφά και απροσδιόριστα.”
Σημείωση Συντάκτη:
Οποιος ή όποια φίλη έχει κάποια παρατήρηση για την ακρίβεια των στοιχείων ή έχει μνήμες από το Πεδίο του Άρεως, φωτογραφίες ή άλλα τεκμήρια εμπλουτισμού των κειμένων, σας παρακαλούμε να έρθει σε επαφή μαζί μας στο e-mail epimenoume.pedio.areos@gmail.com ή στην σελίδα μας στο Facebook.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Ίχνη στον χρόνο (μέρος Η, 1960-1985): Η χρυσή εποχή του Πεδίου του Άρεως