Είμαι μια ηλικιωμένη γυναίκα. Γεννήθηκα στα Εξάρχεια, απέναντι από το άγαλμα της Αθηνάς. Έκτοτε πολύ λίγο μετακινήθηκα από την περιοχή, όσο απέχει η Βαλτινών από την Σπυρίδωνος Τρικούπη.
Έζησα χρόνια παιδικά, εφηβικά φοιτητικα,εργάστηκα, παντρεύτηκα στην εκκλησία των Ταξιαρχών. Το περπάτησα μοναχικά, με παρέες, σε στιγμές χαράς, αλλά και θλίψης.
Το αγάπησαν τα παιδιά μου τα εγγόνια μου.
Το αγάπησα και νομίζω ότι και αυτό με αγάπησε, γιατί μου χάρισε υπέροχες στιγμές, με ηλιοβασιλέματα, με μυρωδιές, με κατανυκτικές βυζαντινές μελωδίες,κυριακάτικα χειμωνιάτικα πρωινά, καλοκαιρινά δροσερά βράδια.
Με την ανάπλαση όλα άλλαξαν. Χάθηκαν πολλά σημεία αναφοράς: καταστράφηκαν σιντριβάνια και αντικαταστάθηκαν από άλλα που ποτέ δεν λειτούργησαν, άλλαξε η είσοδος από το Άγαλμα της Αθηνάς, έκλεισαν περίπτερα και αναψυκτήρια, θέατρα δροσερά και ποιοτικά.
Όμως ακόμα το αγαπώ και το περπατώ και ομολογώ χωρίς φόβο!
Λες και είναι κάτι δικό μου που με προφυλάσσει από το κακό.
Όμως και εγώ αγωνίζομαι γι αυτό. Αμοιβαία τα αισθήματα!.
Το Φωτίσαμε με πολλούς αγώνες,
Διώξαμε την πιάτσα των χρηστών, φροντίσαμε για την καθαριότητά του και το άνοιγμα έστω και μιας από τις τουαλέτες και ζητήσαμε να ανοίξουν και τα αναψυκτήρια. Να μπορούμε να πιούμε ένα καφέ ένα νερό, ένα αναψυκτικό. Τόσα πολλά ζητάμε; Και αντί γι’ αυτό το τόσο λίγο, βλέπουμε ξαφνικά, να δημιουργείται,στο ιστορικό αναψυκτήριο του Άλσους, του Γιώργου Οικονομίδη, ένα νυχτερινό κέντρο, οχυρωμένο από φράχτη 2.5 μ. ύψος, αποκομμένο από το Πάρκο και στη συνέχεια να μπαίνουν μπετονιέρες νύχτα μεσάνυχτα και να γεμίζουν τσιμέντο την αυλή και να ορθώνουν σκηνή ύψους 10 μέτρων και βάση από τσιμέντο 18Χ13 μέτρα.
Αυτό ζητούσαμε οι κάτοικοι για το Πάρκο; Ένα ακόμα νυχτερινό κέντρο μέσα στα δεκάδες που υπάρχουν στην Αθήνα;
Ή ένα ήσυχο αναψυκτήριο μέσα στο πράσινο,να παίζουν τα παιδιά μας και εμείς να απολαμβάνουμε ηρεμία και δροσιά, μακριά από τσιμέντα και θορύβους μιας τσιμεντούπολης;
Τι λέει η Δασική Υπηρεσία γι’ αυτό; Πήραν το Δασάκι της Σχολής Ευελπίδων από τον Δήμο, γιατί είχε δώσει άδεια για τραπεζοκαθίσματα σε μαγαζιά, τα οποία όμως σεβάστηκαν το χώρο, δεν έβαλαν ίχνος τσιμέντου, είχαν σωστό φωτισμό, χωρίς μουσική, δηλαδή με πλήρη σεβασμό στο χώρο και τους κατοίκους. Και τα έκλεισαν και κατέστρεψαν το Δασύλλιο, καθιστώντας το αυτή στιγμή κέντρο ανομίας.
Για το Πεδίο του Άρεως που αυτή τη στιγμή κακοποιείται, καταστρέφεται, τσιμεντοποιείται, δημιουργούνται καταστάσεις αυθαίρετης ανάπλασης,
ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΝ ΟΙ ΑΡΜΟΔΙΟΙ;
ΠΟΙΟΣ ΥΠΟΘΑΛΠΕΙ ΤΙΣ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΕΣ;
Ποιός θα μας σώσει από τους “Μη αρμόδιους “;
Μοίρα Γαβριελάτου